ในห้องเรียนของส้ม แอปเปิล อาร์ท
และแบงค์ มีบรรยากาศของความหดหู่อยู่ที่มุมห้อง ซึ่งเป็นที่นั่งของ สุข เด็กชายที่มีใบหน้าหมองคล้ำ
แววตาหม่นเศร้า ไร้ชีวิตชีวา ส้มสังเกตเห็นจึงหันมากระซิบกับแอปเปิลว่า “แอปเปิล
ช่วงนี้สุขเค้าดูเซื่องซึมไปมากเลยนะ ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน”
แอปเปิลตอบรับอย่างเห็นด้วย “นั่นสิครับ
เดี๋ยวตอนพักเที่ยงลองไปคุยกับเค้าดีมั้ยครับ”
“ดีจ๊ะ”
ส้มพยักหน้าเห็นด้วย
พอถึงช่วงพักกลางวัน พวกคิดดีเลยหาจังหวะเข้าไปพูดคุยด้วยความเป็นห่วง
ส้มเป็นคนถามขึ้นก่อนว่า “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่าจ๊ะ สุข”
อาร์ทพูดเสริมขึ้น “นั่นสิ
ถ้ามีอะไรที่พวกเราช่วยได้ก็บอกนะ”
“ใช่ ๆ
เพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว”
แบงค์พูดต่อจากเพื่อนซี้
สุข มองหน้าพวกคิดดีทั้ง 4
คนอย่างไร้ความสนใจ แล้วก็หันไปมองนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย โดยไม่พูดอะไรสักคำ
พวกคิดดีเลยได้แต่หันมองหน้ากัน แล้วแอปเปิลก็พูดขึ้นว่า “สงสัยเรื่องนี้จะยากกว่าที่คิดซะแล้ว” 3 คนที่เหลือมองหน้ากันเป็นเชิงเห็นด้วย
เย็นวันนั้นหลังจากเลิกเรียน พวกคิดดีจึงแอบตามสุขไปที่บ้าน
จนแบงค์พูดขึ้นมาว่า “พวกเราทำแบบนี้ดูเหมือนพวกโรคจิตเลยนะ มาแอบตามเค้าแบบนี้”
อาร์ทรีบตอบไปว่า “การกระทำเค้าต้องดูที่เจตนา
เราทำด้วยความหวังดีต่อเพื่อนน่า ไม่เป็นไรหรอก”
แบงค์เลยต้องยอมทำตามแต่โดยดี
แต่สุขกลับเดินไปที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง
สุขเดินเข้าไปอย่างคุ้นเคย ในบ้านที่มีแต่ห้องโล่งๆ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์สักชิ้น
แล้วสุขก็นั่งลงในห้องหนึ่ง ดึงเอารูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าตังค์
มันเป็นรูปครอบครัวที่พร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูกซึ่งก็คือสุข
รูปถ่ายใบนี้ถ่ายในบ้านหลังนี้นั่นเอง
สุขนั่งกอดรูปใบนั้นร้องไห้ด้วยความเสียใจ
พวกคิดดีที่แอบดูอยู่นอกหน้าต่าง ก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
แอปเปิลพูดขึ้นก่อนด้วยความสงสัย “ทำไมสุขเค้าถึงมานั่งร้องไห้ในบ้านนี้ล่ะ”
“นั่นสิ แต่อาร์ทว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ”
อาร์ทพูดพร้อมทำท่าราวกับนักสืบ
แบงค์ “แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี”
ส้ม “ส้มว่าพวกเราแปลงร่างแล้วเข้าไปในจิตใจของสุข
เพื่อหาสาเหตุที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้ดีกว่า”
ทั้ง 4 คนเลยรีบแปลงร่างด้วยพลังคิดดี แล้วอาศัยจังหวะที่สุขกำลังเศร้าแทรกเข้าไปในความคิดของสุข
ในนั้นเป็นสถานที่หนาวยะเยือก เงียบงัน มืดทึบ อ้างว้าง
จนแบงค์อดพูดออกมาไม่ได้ว่า “ทำไมมันถึงเงียบเหงาอ้างว้างขนาดนี้เนี่ย”
“ไม่คิดเลยว่าในจิตใจของสุขเค้าจะบอบช้ำขนาดนี้” ส้มรำพันออกมา
“เราต้องหาตัวของสุขภายในจิตใจให้เจอก่อนนะ” แอปเปิลพูดอย่างรีบร้อน
ทั้ง 4
คนแยกกันออกตามหาตัวสุขในจิตใจให้เจอ แต่ยิ่งแยกกันออกไปไกลก็ยิ่งเจอแต่ความมืดมิด
บางที่หนาวยะเยือก บางที่ร้อนแห้งแร้ง บางที่มืดมิดไร้แสงสว่าง จนกระทั่งส้มไปเจอที่ที่มีแสงสลัว
ๆ เห็นเงาเคลื่อนไหวอยู่ภายในนั้น พอเข้าไปใกล้ ๆ
จึงเริ่มเห็นชัดว่านั่นคือสุขนั่นเอง สภาพของสุขภายในจิตใจนั้น ผอมซูบซีบ ดำคล้ำ
ดวงตาฝ้าฝางมีคราบน้ำตาเต็มใบหน้า
ส้มพยายามเข้าไปพูดคุยด้วย “สุขเป็นยังไงบ้าง
ได้ยินส้มมั้ย ออกไปข้างนอกกันเถอะ”
แต่ก็ไม่ได้ผล
สุขยังคงนั่งอยู่อย่างเดิมราวกับไม่ได้ยินเสียง และไม่เห็นส้มที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าส้มจะพยายามเข้าไปพูดคุยด้วยอย่างไรก็ไม่เกิดประโยชน์
จนกระทั่งมี พ่อกับแม่ของสุขเดินเข้ามา ใบหน้าของสุขจึงเริ่มเปลี่ยนไป
ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น พ่อกับแม่ของสุขเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ สุข
พร้อมกับโอบกอดอย่างอบอุ่น จนกระทั่งน้ำตาแห่งความปีติเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของสุข
และสวมกอดพ่อกับแม่ของเค้าด้วยความคิดถึง
สักพักแอปเปิลก็มายืนข้าง ๆ
ส้มที่กำลังงงอยู่ “พ่อกับแม่ของสุขเค้าเพิ่งประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อสัปดาห์ก่อนนะ
พี่ส้ม” แอปเปิลพูด
“ทำไมแอปเปิลถึงรู้ล่ะจ๊ะ” ส้มถาม
“อาร์ทเค้าไปเจอภาพอุบัติเหตุในความทรงจำของสุขที่ด้านนู้นนะครับ” แอปเปิลอธิบาย
“เพราะความเสียใจในเรื่องนี้นี่เอง
ที่ทำให้สุขเค้าเจ็บปวดขนาดนี้ จนต้องกลับมานั่งร้องไห้ในบ้านที่เคยอยู่กับพ่อแม่” ส้มเริ่มเข้าใจ
“แบงค์กับอาร์ทก็เลยแปลงเป็นพ่อกับแม่สุข
เพื่อช่วยดึงสุขให้ก้าวออกมาจากความทุกข์ให้ได้นะครับ” แอปเปิลอธิบายต่อ
สุขพูดกับพ่อและแม่ทั้งน้ำตา “พ่อครับ
แม่ครับ ทำไมถึงทิ้งสุขไปล่ะครับ สุขจะเป็นเด็กดี จะไม่ดื้อไม่ซน
แล้วพ่อกับแม่ต้องกลับมานะครับ”
พ่อ “พ่อกับแม่ไปดีแล้วนะลูก
ลูกต้องเข้มแข็ง และก้าวผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้นะ”
แม่ “ใช่จ๊ะ
ตลอดชีวิตของเราต้องเจอความทุกข์อีกเยอะนะลูก
ไม่มีที่ไหนในโลกที่ไม่มีทุกข์”
พ่อ “เพราะฉะนั้น
ลูกจะหนีปัญหาไปตลอดไม่ได้นะ ต้องดับที่เหตุแห่งความทุกข์นั้น”
แม่ “ทางแห่งการดับทุกข์นั้นพระพุทธองค์ท่านมีสอนไว้แล้ว
เรียกว่า มรรคมีองค์แปด แม้จะเป็นเรื่องยาก
แต่ก็เป็นไปได้หากมุ่งปฏิบัติอย่างจริงจัง”
พ่อ “แต่การหนีความทุกข์ในโลกนั้น
เป็นไปไม่ได้นะลูก”
แม่ “อย่าให้การตายของพ่อกับแม่มาทำลายชีวิตของลูกนะจ๊ะ”
พูดจบภาพของพ่อกับแม่ก็มลายหายไป
กลายเป็นแสงสว่าง สุขได้แต่มองตามแสงสว่างนั้นด้วยความสำนึกผิด
พวกคิดดีออกมาจากจิตใจของสุขแล้วยืนมองอยู่ตรงหน้า
ส่วนสุขนั้นได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียใจกับการกระทำของตัวเอง พวกคิดดีทั้ง 4
คนเลยช่วยกันพาสุขออกไปจากบ้านร้างหลังนั้น
จบตอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น