วันศุกร์ที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558

โรงเรียน

ผมมีโอกาสได้ไปถ่ายงานวิดีโอที่โรงเรียนมา 2 วัน
วันแรกเป็นงานกีฬาสีของชั้น ม.1-ม.6
วันที่สองเป็นงานกีฬาสีของชั้นอนุบาลและประถม
โรงเรียนที่ว่าเป็นโรงเรียนเก่าของผมเอง


ผมเคยเรียนที่นี่ตั้งแต่อนุบาล 1 ถึงชั้นป.6 จากนั้นก็ไปต่อชั้นมัธยมที่โรงเรียนอื่น
สมัยที่ผมเรียนที่นี่เป็นโรงเรียนชายล้วน แต่ปัจจุบันเป็นโรงเรียนสหศึกษา คือมีทั้งนักเรียนชายและหญิงเรียนรวมกัน

ตอนที่ผมเรียน ผมเป็นนักวิ่งและนักกระโดดไกล
ก็จำได้แต่ว่าเราก็ลงแข่งและได้เหรียญบ้าง...แค่นั้น

แต่ครั้งนี้พอได้กลับไปถ่ายวิดีโอที่โรงเรียน
กลับได้ความรู้สึกอะไรบางอย่างกลับมา

อาจเป็นเพราะวัยที่โตขึ้น...

น่าจะเป็นตอนที่ได้ถ่ายวิดีโอเด็กอนุบาลแข่งกีฬา
ได้เห็นผู้ปกครองเด็กอนุบาล ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในวัยใกล้ๆ กับผม
เห็นพ่อแม่ที่มีความสุข ที่ได้มาดูลูก มาเชียร์ลูก คอยตามดูแลไม่ห่าง
ลูกๆ ที่เป็นนักกีฬาก็วิ่งโผเข้าหาอ้อมกอดของพ่อแม่ที่คอยยืนเชียร์อยู่ที่เส้นชัย
เมื่อได้รับเหรียญรางวัล ก็ยิ้มอวดให้พ่อและแม่
จากนั้นก็เดินจูงมือกันไป

พ่อแม่หลายๆ คน ก็เคยเป็นศิษย์เก่าของที่นี่
เคยเป็นเด็กเล็กๆ อย่างนี้
เคยมีผู้ปกครองที่มาเชียร์

แล้ววันนี้เด็กๆ เหล่านั้นก็ได้เติบโตขึ้นมาเป็นผู้ปกครอง
เป็นผู้ที่พาลูกๆ มาเข้าเรียน มาแข่งกีฬา

และเด็กๆ เหล่านี้ก็จะเติบโตไปเป็นผู้ปกครอง
อาจจะพาลูกๆ ของตัวเองเข้ามาเรียนที่นี่อีก...

อีกส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผมได้ฟังอดีตอาจารย์ท่านหนึ่งนั่งคุยกันขณะทานอาหารกลางวัน
บังเอิญที่ผมได้นั่งอยู่ใกล้ๆ พอดี เลยได้ยินเรื่องราวที่ท่านพูด (เรียกว่าแอบฟังอย่างตั้งใจละกันนะ)
ให้คะเนอายุท่านน่าจะเกษียณไปเกิน 10 ปีแล้ว

ท่านพูดถึงโรงเรียนนี้ในสมัยก่อน
พูดถึงลูกศิษย์ที่เคยสอน
ชื่นชมลูกศิษย์ที่เป็นคนดีและประสบความสำเร็จหลายๆ คน

ผมรู้สึกได้ถึงความเป็นคุณครูที่ใส่ใจในการให้ความรู้แก่เด็กนักเรียน
ความตั้งใจของคุณครูที่อยากให้นักเรียนทุกคนเป็นคนดีและประสบความสำเร็จ...

ช่วงเวลา 2 วันนี้จึงเป็นเหมือนการเปิดวิดีโอความทรงจำของผมเอง ตั้งแต่เด็กจนโต
ในขณะที่เดินแบกกล้องถ่ายวิดีโอไปตามส่วนต่างๆ ของโรงเรียน
ก็เหมือนเดินดูชีวิตของตัวเองในวัยเด็ก

ที่นี่อาจเป็นจุดเริ่มที่สำคัญของความคิดและเรื่องราวชีวิตของผม
ที่โรงเรียนแห่งนี้...
ที่ที่ชีวิตมากมายได้หมุนเวียนผ่านไปและกลับเข้ามา
ส่งต่อกันไปราวกับไม้ผลัดในการวิ่งแข่ง

ด้วยตำราเล่มสำคัญที่ติดตัวเรามา เรียกว่า "ชีวิต"
ในโรงเรียนขนาดใหญ่ที่เรียกว่า "โลก"

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น