ปลาช่อนอันธพาล

 ในลำธารใกล้ทุ่งนา มีปลาช่อนอันธพาลตัวหนึ่ง ชอบทำตัวเกะกะระราน ไล่กัดหาง กัดครีบปลาตัวอื่น จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้

ปลาช่อนที่เหลือต่างก่นด่าสาบแช่ง แม้แต่แม่ของมันก็เอือมระอา

แต่ปลาช่อนอันธพาลก็ไม่สนใจ ยังคงหาความสนุกจากการกลั่นแกล้งปลาตัวอื่นอยู่ร่ำไป

ด้วยความที่มันยังหนุ่ม ตัวใหญ่และแข็งแรง จึงไม่ต้องกลัวใคร

ในแต่ละวันพอมันไล่กินปลาตัวเล็กตัวน้อยจนอิ่มแล้ว

มันก็จะไปไล่งับหาง งับครีบปลาช่อนตัวอื่น ไม่ให้เค้าได้กินอาหาร

จนมันเห็นปลาช่อนที่มันไล่งับว่ายเข้าไปในแหแล้วถูกดึงขึ้นไปจากน้ำต่อหน้าต่อตามัน

มันถึงกับช็อคจนรีบว่ายไปหาแม่ แล้วบอกสิ่งที่มันเพิ่งเจอมา

แม่จึงเล่าให้มันฟังว่า "แหนั่นคือสิ่งที่มนุษย์ใช้จับเราไปกิน"

ปลาช่อนอันธพาลไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยว่าจะต้องถูกจับกินในสักวัน

คืนนั้นมันฝันว่าถูกจับไปผ่าท้องทั้งเป็น ถูกควักไส้ออกมาทิ้ง มันทั้งเจ็บทั้งปวด แต่ก็ไม่มีใครสนใจ

พอควักไส้มันออกมาหมดแล้ว มนุษย์ก็ฉีดน้ำล้างมันทั้งด้านนอกและด้านใน

จากนั้นเอาตะไคร้เป็นกำยัดปากมันลึกจนเกือบถึงท้อง แล้วทาด้วยเกลือทั้งตัว ทรมานแสนสาหัส

แล้วถูกเอาไปวางบนเตาถ่านร้อนๆ จนผิวหนังของมันไหม้เกรียม

ทำให้มันสะดุ้งตื่นพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม

ปลาช่อนอันธพาลเล่าความฝันให้แม่มันฟัง

แม่ถามว่า "เจ้ากลัวมั้ย"

มันพยักหน้าตอบ

แม่จึงพูดต่อ "เจ้ากลัวเพราะเจ้าก็รักตัวเจ้าเอง ไม่อยากให้ใครมาทำร้าย เพราะฉะนั้นเจ้าก็ไม่ควรทำร้ายผู้อื่นด้วยเช่นกัน"

มันถามต่อว่า "ถ้าเค้าเลิกแกล้งปลาตัวอื่นแล้วเค้าจะไม่โดนจับมั้ย"

แม่มันตอบว่า "วันหนึ่งข้างหน้าก็คงถูกจับอยู่ดี เพราะปลาช่อนรุ่นก่อนๆ ก็ถูกจับไปหมดแล้ว"

"งั้นเค้าจะเลิกแกล้งปลาตัวอื่นทำไม" มันถาม

"ก็เพราะเจ้าเลือกได้นี่ ว่าจะทำร้ายหรือไม่ทำร้ายผู้อื่น 

ยิ่งเจ้าได้รู้ความทุกข์ทรมานของการโดนทำร้ายแล้ว 

เจ้ายังอยากทำร้ายผู้อื่นอยู่อีกหรือ"

ปลาช่อนอันธพาลส่ายหัวด๊อกแด๊ก

หลังจากวันนั้นมันก็ทำหน้าที่เป็นปลาบอดี้การ์ด 

คอยระวังป้องกันภัยให้เพื่อนปลาช่อนไม่ให้ถูกแหจับไป

จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตมัน