กระต่ายสาวนอนไม่หลับมาหลายวัน เพราะคิดถึงกระต่ายหนุ่มที่ออกไปตามหาผีเสื้อแสนสวยมาให้ตน
พอไม่มีกระต่ายหนุ่มอยู่ข้างกาย ถึงได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการไม่ใช่ผีเสื้อแสนสวย แต่เป็นกระต่ายหนุ่มที่รักและดูแลตนเองอยู่ไม่เคยห่าง
ทุกคืนพอหลับตาลง ใจกลับนึกเสียดายที่ไม่น่าปล่อยให้กระต่ายหนุ่มจากไปเลย
ความรู้สึกนี้ตามมาวนเวียนหลอกหลอนจนทำให้นอนไม่หลับสนิทสักคืน
กระต่ายสาวมายืนคอยกระต่ายหนุ่มที่เนินเขาทุกวัน
จนวันหนึ่งได้เจอกระต่ายเฒ่านอนหลับสนิทอยู่ใต้ต้นไม้
ทีแรกก็นึกว่าตายแล้ว แต่พอเข้าไปใกล้ ๆ ถึงรู้ว่ายังหายใจอยู่
กระต่ายสาวจ้องมองอยู่นานจนกระต่ายเฒ่าตื่นขึ้นมา
พอเห็นกระต่ายสาวจึงถามว่า
"เจ้าแอบชอบข้าเหรอ"
"ไม่ใช่สักหน่อย" กระต่ายสาวรีบปฏิเสธ
"แล้วมายืนจ้องข้าทำไม"
"ข้าสงสัยว่าทำอย่างไรถึงนอนหลับสนิทได้อย่างท่านน่ะ"
"ก็ไม่ต้องคิดอะไร นอนไปเดี๋ยวก็หลับเอง"
"เวลานอนท่านไม่คิดอะไร หรือไม่มีอะไรกวนใจท่านเลยเหรอ" กระต่ายสาวสงสัย
"ใช่ ถ้ามีอะไรกวนใจก็นอนไม่หลับสิ" กระต่ายเฒ่าตอบ
"แล้วท่านทิ้งสิ่งกวนใจเหล่านั้นได้อย่างไร"
"แต่เดิมใจเรามีแต่ความว่างเปล่า เป็นเราเองที่เอาสิ่งต่าง ๆ ยัดใส่เข้าไป" กระต่ายเฒ่าเริ่มร่ายปรัชญา
แต่กระต่ายสาวยังทำหน้างง กระต่ายเฒ่าเลยอธิบายต่อ
"ก็เหมือนเวลาที่ตัวเจ้าเปื้อน เจ้าก็เลียขนให้รอยเปื้อนออกไป ก็จะกลับมาสะอาดเหมือนเดิม นั่นหมายความว่า แต่เดิมตัวเจ้านั้นสะอาด"
กระต่ายสาวพยักหน้าเห็นด้วย
"ใจเราก็เหมือนกัน เจ้าต้องรู้ว่าเอาอะไรใส่เข้าไปถึงจะเอาออกมาได้ พอเอาออกมาแล้วใจเจ้าก็จะว่างเหมือนเดิม" กระต่ายเฒ่าสรุป
"แต่ถ้าเอาออกมาไม่ได้ละ" กระต่ายสาวยังกังวล
"งั้นถ้าเจ้าไม่รู้ว่ามีรอยเปื้อนอยู่ด้านหลัง เจ้าจะทำความสะอาดมันมั้ย" กระต่ายเฒ่าถาม
กระต่ายสาวส่ายหน้า
"นั่นแหละ ถ้าเจ้าไม่เห็นมันก็ไม่มี ถ้าเจ้าไม่ไปรับรู้มัน มันก็ไม่มีอยู่ ก็ไม่กวนใจเจ้า" กระต่ายเฒ่าทำท่าผละไป
"ต้องทำยังไงข้าถึงจะไม่สนใจสิ่งที่กวนใจข้า" กระต่ายสาวรีบถามก่อนจะไม่ทัน
"หาอย่างอื่นทำ ปลูกดอกไม้ก็ได้ เจ้าจะได้ไม่ต้องไปสนใจมัน" กระต่ายเฒ่าตอบขณะที่กระโดด ดึ๋ง ๆ จากไป
หลังจากนั้นกระต่ายสาวก็เริ่มปลูกดอกไม้บนเนินวันละต้น จนลืมสิ่งที่เคยกวนใจ และหลับสนิทนับแต่นั้นมา
