ตอนเช้าก่อนเข้าเรียน
เด็กนักเรียนเข้าแถวอย่างพร้อมเพรียงที่หน้าเสาธง สิ้นเสียงร้องเพลงชาติไทย
เด็กนักเรียนต่างทยอยกันเดินเข้าชั้นเรียนอย่างเป็นระเบียบ
ในห้องเรียนของส้ม แอปเปิล แบงค์
และอาร์ท หลังจากทุกคนนั่งที่แล้ว คุณครูประจำชั้นก็เข้ามาในห้อง “นักเรียนทำความเคารพ” เสียงใส ๆ ของส้มบอกเพื่อน ๆ “สวัสดีครับ/ค่ะ” เสียงของนักเรียนในห้องทั้งชายหญิงพูดพร้อมกัน
“สวัสดีค่ะ นั่งลงได้จ๊ะ” คุณครูพูดตอบ “ก่อนจะเริ่มเรียนวันนี้
คุณครูจะให้พวกเธอนั่งสมาธิกันสัก 5 นาทีก่อนนะคะ”
พอคุณครูพูดจบเด็กนักเรียนก็ยกขาขึ้นมานั่งพับเพียบ แล้วค่อย ๆ หลับตาอย่างสงบ
ส่วนคุณครูก็หยิบใบคะแนนสอบออกมาวางที่หน้าโต๊ะของเด็กแต่ละคน
พอคุณครูวางเสร็จก็บอกให้เด็ก ๆ ลืมตา “แผ่เมตตา แล้วค่อย ๆ
ลืมตาขึ้นนะคะ” เด็กนักเรียนลืมตาขึ้นมาเห็นผลคะแนนสอบวางอยู่ข้างหน้า
“ครูวางผลคะแนนของสัปดาห์ก่อนไว้ที่บนโต๊ะของแต่ละคนนะคะ”
เด็ก ๆ ต่างหยิบใบคะแนนขึ้นมาดู บ้างก็มีใบหน้าดีใจ
บ้างก็เสียใจ ส้มมีรอยยิ้มน้อย ๆ บนใบหน้าเพราะผลคะแนนดีตามมาตรฐานของตัวเอง
แอปเปิล แบงค์ อาร์ทก็ได้คะแนนลดหลั่นกันไป แต่ ท็อป นักเรียนดีเด่นที่มีผลการเรียนคู่คี่กับส้มมาตลอด
กลับได้คะแนนน้อยอย่างที่ไม่เคยได้มาก่อน สร้างความเสียใจให้กับท็อปอย่างมาก
ตอนพักเที่ยงที่โรงอาหาร พวกคิดดีถืออาหารมาคนละจาน
พอดีเห็นที่ว่างข้าง ๆ ท็อปเลยเข้าไปนั่งด้วย “นั่งด้วยนะจ๊ะท็อป” ส้มเอ่ยทักขึ้น “อือ”
ท็อปตอบสั้น ๆ อย่างไม่ค่อยเป็นมิตร
“เป็นอะไรไปท่าทางเครียด
ๆ” อาร์ทถามด้วยความเป็นห่วง
“หรือว่าคะแนนสอบไม่ดี” แบงค์แซว
“ไม่หรอกน่า
นักเรียนดีเด่นอย่างท็อปที่ขนาดพี่ส้มยังชื่นชม มีแต่จะได้คะแนนเต็มนะสิ” แอปเปิลแย้ง
“ไม่ใช่เรื่องของพวกนายน่า
คงจะได้คะแนนดีกันละสิ ถึงมาเยาะเย้ยเรา” ท็อปพูดอย่างไม่พอใจ
“ส้มก็คงจะดีใจล่ะสิที่เราได้คะแนนน้อย หมดคู่แข่งแล้วนี่” พูดจบท็อปก็ลุกออกไปโดยที่ยังกินข้าวไม่หมด
“พวกเราคงเผลอพูดอะไรไม่ดีกับท็อปแน่เลย” ส้มพูดออกมาอย่างเสียใจ
“สงสัยครั้งนี้ท็อปจะได้คะแนนไม่ดีจริง
ๆ แฮะ” แบงค์วิเคราะห์
“แค่เรื่องคะแนนสอบแค่นี้
ไม่เห็นต้องเครียดขนาดนั้นเลยนี่” อาร์ทบ่น
“แต่เค้าเป็นนักเรียนดีเด่น
ผลการเรียนและความประพฤติดีมาตลอด คงไม่อยากให้มีตำหนิล่ะมั้ง” แอปเปิลแสดงความคิดเห็น
ทั้ง 4
คนมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำยังไง
หลังเลิกเรียนท็อปรีบตรงไปยังโรงเรียนกวดวิชา
นั่งเรียนอย่างคร่ำเคร่ง พอกลับถึงบ้านก็อ่านหนังสือเรียนอีกจนดึกโดยไม่ยอมนอน
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ท็อปมาโรงเรียนด้วยสภาพที่อ่อนเพลีย
แต่ก็ยังคร่ำเคร่งกับการเรียนอย่างมาก จนส้มรู้สึกเป็นห่วง พอพักเที่ยงทั้ง 4
คนก็ปรึกษากันเรื่องท็อป
“ตั้งแต่วันนั้นท็อปก็เครียดกับการเรียนตลอดเลย
แย่จัง” ส้มพูดอย่างเป็นห่วง
“นั่นสิครับ
ดูโทรมไปเยอะเลย น่ากลัวจะไม่สบายเอา” แอปเปิลเสริม
“พวกเราเตือนเค้าก็ไม่ฟังซะด้วยสิ” อาร์ทพูด
“แค่คะแนนไม่ดีวิชาเดียวยังเป็นขนาดนี้
ถ้าสอบตกไม่แย่ไปกว่านี้เหรอ” แบงค์บ่นอย่างรำคาญ
ไม่ทันที่แบงค์จะพูดจบดี
ท็อปที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม่ก็ล้มฟุบลง จนเพื่อนแถวนั้นตกใจกันใหญ่
คุณครูรีบพาไปที่ห้องพยาบาล
พวกคิดดีมาเยี่ยมท็อปที่ห้องพยาบาล
ส่วนท็อปนอนพักอยู่บนเตียง
“เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะท็อป” ส้มถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณครูเค้าบอกว่าร่างกายอ่อนเพลียเพราะไม่ได้พักผ่อนนะ
กินน้ำเกลือไปแล้วก็ดีขึ้น” ท็อปตอบ
“นี่นายเครียดจนไม่ได้พักผ่อนขนาดนี้
เพราะคะแนนสอบของอาทิตย์ก่อนไม่ดีเนี่ยนะ”
แบงค์ถามอย่างแปลกใจ
“เราไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวังนะ
เราเองก็มีการเรียนและความประพฤติดีมาตลอด เลยไม่อยากให้มีรอยด่างพร้อยนะ” ท็อปอธิบาย
“โห ขนาดนั้นเลยเหรอ
ชีวิตท็อปนะดีมากแล้วนะ เรื่องคะแนนสอบนี่เป็นเรื่องเล็กมากเลย” แอปเปิลพูดต่อ
“แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรานี่” ท็อปแย้ง
“งั้นเดี๋ยวท็อปหลับตาสักแป๊บนะ
พวกเราจะพาท็อปไปดูอะไรบางอย่าง” อาร์ทพูด
ท็อปก็หลับตาอย่างว่าง่าย
ส่วนพวกคิดดีทั้ง 4 คนก็แปลงร่างแล้วพาท็อปไปยังประเทศที่อดอยาก ทุรกันดาร เพื่อให้ได้เรียนรู้ถึงความเป็นจริงของโลก
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าสร้างความตกใจให้กับท็อปเป็นอย่างมาก
ความแห้งแล้งของภูมิประเทศ ผู้คนที่รูปร่างผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เด็กเล็ก ๆ
ที่นอนหายใจรวยรินด้วยความอดอยาก ศพของเด็กทารกในอ้อมกอดของแม่ที่อดอยากจนไม่มีน้ำนมให้ลูก
ท็อปมองเหตุการณ์จริงที่สะเทือนใจนี้ด้วยคราบน้ำตา
พวกคิดดีเองก็สะเทือนใจกับภาพตรงหน้าเช่นกัน “ความเป็นจริงนั้นโหดร้ายกว่าที่เราคิดเยอะมากเลยนะ” อาร์ทพูด
“พวกเรามีชีวิตที่สุขสบายมากแล้ว” แบงค์พูดเสริม
“ความจริงอย่างหนึ่งคือ
ทุกอย่างจะต้องเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ มีทั้งสุขและทุกข์
ที่สำคัญคือเราไม่สามารถจะไปบังคับหรือห้ามไม่ให้สิ่งนั้นเปลี่ยนแปลงได้” ส้มบอก
“อย่าให้เรื่องเล็ก ๆ
อย่างได้คะแนนสอบน้อยมาทำให้ท็อปต้องเป็นทุกข์ขนาดนี้เลย”
แอปเปิลพูดกับท็อปที่ยืนน้ำตานองหน้าอยู่ข้าง ๆ
“ภาพตรงหน้านี้ก็บอกพวกเราแล้วว่า
ยังมีผู้คนที่เป็นทุกข์ทรมานกว่าพวกเราอีกมากมาย” อาร์ท
อธิบาย
“เราควรจะมั่นคงในการทำความดี
ไม่หวั่นไหวกับเรื่องความผิดหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ” ส้มเตือน
ท็อปมองทั้ง 4 คนอย่างสำนึกได้
แล้วทั้ง 4 คนก็พาท็อปกลับมาที่ห้องพยาบาลเหมือนเดิม ท็อปแปลกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
แต่สิ่งที่เค้าได้เรียนรู้จากเหตุการณ์นี้นั้นสำคัญกว่า
“ขอบคุณพวกเธอมากนะ” ท็อปพูดกับพวกส้ม “เรารู้แล้วว่าชีวิตเรานั้นโชคดีมาก
มีพ่อแม่ที่รักเรา มีโอกาสได้เรียนดี ๆ เราสัญญาว่าจากนี้ไปจะไม่หวั่นไหวกับเรื่องเล็ก
ๆ แบบนี้อีกแล้ว” ท็อปพูด
ส้ม แอปเปิล แบงค์ และอาร์ท
ยืนมองท็อปด้วยรอยยิ้มดีใจ ที่ช่วยให้ท็อปสบายใจขึ้น
จบตอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น