ตอน ตัดใจเถอะนะ

                แสงแดดยามรุ่งอรุณสาดส่องมาที่หน้าสถานีรถไฟซึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีสุนัขแก่ตัวหนึ่งนั่งอยู่ที่ปากทางเข้าเหมือนรอคอยใครบางคน

                ถัดไปไม่ไกลพวกคิดดีที่ใช้เส้นทางนี้เดินทางไปโรงเรียนก็เดินผ่านมา แบงค์เป็นคนชวนให้เพื่อนๆ หันไปดูสุนัขตัวนั้น “ดูหมาแก่นั่นสิ ท่าทางเหมือนใกล้จะตายเลย”

                พอส้มเห็นสุนัขตัวนั้นก็รู้สึกเป็นห่วง “มันไม่สบายรึเปล่า ส้มว่าเราลองไปดูมันหน่อยดีกว่านะ”

                “นี่มันสายมากแล้วนะส้ม นักเรียนที่ดีไม่ควรไปโรงเรียนสายนะ” อาร์ทพูดอย่างจริงจัง

                “เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วเราค่อยมาดูมันก็ได้นะครับพี่ส้ม” แอปเปิลปลอบส้ม

                ส้มก็ยังคงมองสุนัขแก่ตัวนั้นอย่างเป็นห่วง แต่ก็จนใจที่ต้องรีบไปโรงเรียน และไม่อยากเป็นภาระของเพื่อนๆ

 

                ในห้องเรียนของพวกคิดดี ส้มนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่มีสมาธิในการเรียน มัวแต่เป็นห่วงเจ้าหมาแก่ที่สถานีรถไฟ แอปเปิลชำเลืองมองส้มอย่างเข้าใจ สักพักคุณครูก็เรียกให้นักเรียนตอบคำถามบนกระดาน

“คำถามนี้ใครตอบได้บ้างจ๊ะ” คุณครูถาม แต่นักเรียนกลับเงียบไม่มีใครยกมือแม้แต่คนเดียว

                “ถ้าไม่มีใครเสนอตัว คุณครูก็ขอให้ส้มอธิบายให้เพื่อนๆ ฟังล่ะกันนะจ๊ะ” คุณครูพูดอย่างเชื่อใจในความสามารถของส้ม

                แต่ส้มมัวแต่เหม่อเลยไม่ได้ฟังที่คุณครูสอน พอลุกขึ้นยืนก็ตะกุกตะกักไม่รู้จะตอบว่าอะไร ดีที่แอปเปิลดีดกระดาษคำตอบที่ม้วนเป็นก้อนส่งมาให้ ส้มรับแล้วก็แกะออกดู พอเห็นกระดาษเขียนว่า “อาจารย์ถามว่ารุ้งกินน้ำเกิดจากอะไรครับ” ส้มก็เข้าใจสิ่งที่คุณครูถาม เลยอธิบายได้

                “รุ้งกินน้ำเกิดจากการที่แสงอาทิตย์หักเหผ่านละอองน้ำในอากาศ จนเกิดเป็นสีต่างๆ 7 สี สะท้อนให้เห็นบนท้องฟ้าค่ะ” ส้มตอบอย่างฉะฉาน

                “ดีมากจ๊ะ ขอบใจมาก นั่งลงได้จ๊ะ” คุณครูชมอย่างปลาบปลื้ม

                “ขอบคุณค่ะ” ส้มไหว้ขอบคุณ คุณครูก่อนจะนั่งลง

 

                ตอนพักเที่ยง พวกคิดดีนั่งกินอาหารกันอยู่ที่โรงอาหาร ส้มขอบใจแอปเปิลเรื่องคำถาม “ขอบใจแอปเปิลมากนะจ๊ะ ไม่งั้นพี่คงตอบไม่ได้แน่ๆ” ส้มบอก

                “พี่ส้มเป็นห่วงเจ้าหมาแก่ที่สถานีรถไฟใช่มั้ยครับ แอปเปิลเห็นพี่ส้มเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเลย” แอปเปิลถามอย่างห่วงใย

                “มิน่าล่ะ แบงค์ก็สงสัยว่าทำไมนักเรียนดีเด่นอย่างส้มถึงอ้ำอึ้งอยู่ตั้งนานกว่าจะตอบได้” แบงค์โผล่งขึ้นมา

                “อาร์ทว่าส้มเป็นห่วงมากเกินไปนะ ถึงยังไงตอนนี้เราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีแหละ” อาร์ทพยายามให้ส้มปลงซะบ้าง

                “แต่มันดูเหมือนจะป่วยมากเลยนะ ถ้ามันตายโดยที่ส้มไม่ได้ช่วยอะไร ส้มคงรู้สึกผิดมากแน่ๆ เลย” ส้มพูดอย่างไม่สบายใจ อีก 3 คนที่เหลือก็ได้แต่มองหน้ากัน ไม่รู้จะปลอบใจส้มอย่างไรดี

 

                หลังเลิกเรียนพวกคิดดี ซึ่งนำโดยส้ม รีบมาที่หน้าสถานีรถไฟด้วยความเป็นห่วงเจ้าหมาแก่ พอมาถึงก็เห็นเจ้าหมาแก่นั่งคอยใครสักคนอยู่ที่เดิมแต่ดูโทรมไปจากเมื่อเช้าพอสมควร ส้มรีบเข้าไปหามันด้วยความเป็นห่วง ในมือถือห่อขนมไปวางไว้ตรงหน้ามัน

                “กินสิจ๊ะ เจ้าตูบ ไม่หิวเหรอ” ส้มบอกเจ้าหมาแก่ แต่เจ้าหมาแก่ไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง

                “หยิ่งเชียวนะเรา พูดด้วยก็ไม่ยอมตอบ” แบงค์แซวเจ้าหมาแก่

                “ถ้ามันตอบก็แปลกแล้วครับทั่น” อาร์ทรับมุข

                “ท่าทางมันเหมือนกับคอยใครอยู่นะครับพี่ส้ม” แอปเปิลสังเกตจากแววตาของเจ้าหมาแก่

                ป้าที่ร้านขายของชำใกล้ๆ นั้นเห็นพวกเด็กๆ เป็นห่วงสุนัขเลยเล่าความเป็นมาให้ทั้ง 4 คนฟัง “มันนั่งรอเจ้านายมันนะจ๊ะ” ทั้ง 4 คนหันหน้ามาฟังป้าร้านขายของ

“ประมาณ 10 วันก่อนมันมาส่งเจ้านายมันที่นี่ แต่รถไฟขบวนนั้นตกราง คนตายไปหลายสิบคนเหมือนกัน เจ้านายมันก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยนะจ๊ะ” ป้าเล่าอย่างเศร้าๆ

“เจ้านายของมันก็ไม่กลับมาอีกเลย” อาร์ทพูดอย่างหดหู่

“ใช่จ๊ะ นมจืด มันก็นั่งรอเจ้านายของมันตั้งแต่วันนั้นแหละจ๊ะ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน” ป้าเล่าต่อ

“หมาแก่ตัวนี้ชื่อ นมจืด เหรอครับ ชื่อน่ารักเชียว” แบงค์ถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ

“แล้วไม่มีใครช่วยมันเลยเหรอค่ะ” ส้มถามอย่างเป็นห่วง

“โธ่ เค้าก็อยากจะช่วยแหละจ๊ะ แต่พอใครจะพามันไป มันก็ทำท่าจะกัดเค้า จนไม่มีใครอยากจะยุ่งกับมันแล้ว ป้าเห็นมันโทรมลงทุกวัน สงสารก็สงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง” ป้าอธิบาย

“ถ้าสื่อสารกับมันให้เข้าใจได้ก็ดีสิ เผื่อมันจะทำใจยอมรับได้” แอปเปิลพูดขึ้น

คำพูดของแอปเปิลทำให้ส้มคิดได้ “ใช่แล้วจ๊ะ ต้องใช้วิธีนี้แหละ” ส้มพูดกับแอปเปิล

ส้มแปลงร่างด้วยพลังคิดดี ทำให้คนที่เหลือแปลงร่างตาม

“พวกเราต้องลองเข้าไปในความคิดของนมจืด เพื่อจะได้บอกว่าเจ้าของของมันตายไปแล้ว” ส้มบอกกับคนที่เหลือ

“ถ้ามันทำใจไม่ได้ล่ะ” อาร์ทถาม

“มันก็ต้องทำใจให้ได้แหละ ไม่อย่างนั้นก็ต้องเป็นทุกข์ไปตลอด” แอปเปิลบอก

ทั้ง 4 คนเข้าไปเจอกับภาพความทรงจำของนมจืดตอนเด็กกับเจ้าของ ภาพนมจืดตอนวัยรุ่นวิ่งเล่นกับเจ้าของอย่างสนุกสนาน ภาพนมจืดกับเจ้าของนั่งกินข้าวด้วยกัน ภาพนมจืดมาส่งเจ้าของและมองเจ้าของเดินขึ้นรถไฟจนลับสายตา ภาพทั้งหมดแสดงให้เห็นถึงความผูกพันอันลึกซึ้งของนมจืดกับเจ้าของ

ในที่สุดทั้ง 4 คนก็เจอกับจิตใจของนมจืด ที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าของ ซึ่งเป็นภาพที่นมจืดสร้างขึ้นมาเอง ส้มจึงสวมรอยเป็นเจ้าของของนมจืดเพื่อจะบอกลาให้นมจืดเข้าใจ

“นมจืดแกเป็นหมาที่ดีมาก ชั้นมีความสุขมากที่ได้อยู่กับแก แต่ว่าชั้นต้องไปแล้วล่ะ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ต่อไปนี้แกต้องอยู่อย่างเข้มแข็งต่อไปนะ อย่าให้เสียชื่อหมาของชั้นล่ะ” ส้มที่ปลอมเป็นเจ้าของพูดกับจิตใจของนมจืด แล้วก็ค่อยๆ ลอยหายไป

นมจืดมองตามเจ้าของอย่างอาลัยอาวรณ์ จนน้ำตาไหลริน แล้วภาพทั้งหมดก็มืดดับลง จนพวกคิดดีกระเด็นหลุดออกมา

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” แบงค์อุทาน

“นั่นสิ ทำไมพวกเราถึงหลุดออกมาจากจิตใจของนมจืดล่ะ” แอปเปิลสงสัย

แล้วภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ทุกคนเข้าใจ เพราะนมจืดได้นอนหมอบลงกับพื้นอย่างสงบ โดยไร้ซึ่งลมหายใจ ภาพอันน่าสะเทือนใจนี้ทำให้พวกคิดดีทั้ง 4 คนต้องร้องไห้ออกมา โดยเฉพาะส้ม

“ทำไมนะ ทำไมถึงไม่ตัดใจแล้วมีชีวิตอยู่ต่อไป” ส้มพูดด้วยเสียงสะอื้น

“มันคงเป็นความซื่อสัตย์ และความภักดีที่นมจืดมีให้กับเจ้าของมันนะแหละ” อาร์ทพูด

“ถ้าแบงค์เป็นเจ้าของนมจืด ก็ไม่อยากให้มันต้องมาตายแบบนี้หรอก” แบงค์พูดด้วยความเศร้า

“ความรักทำให้คนเป็นทุกข์ แต่แอปเปิลไม่นึกเลยว่าแม้แต่สุนัขก็ยังเป็นทุกข์เพราะเรื่องนี้” แอปเปิลพูดอย่างเสียใจ

“การยึดติดเกินไปมีแต่ความทุกข์ เจ้านมจืดก็ต้องมาตายเพราะความยึดติดแท้ๆ เลย” อาร์ทพูด

“ความจงรักภักดีก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ก็ต้องรู้จักแยกแยะและปล่อยวาง ถ้าไม่ยอมดูแลตัวเองให้ดี จะไปดูแลใครได้ล่ะ” แอปเปิลพูดอย่างปลงๆ

*ภาพค่อยๆ ซูมเอ้าออกมาขึ้นสู่ท้องฟ้า

จบตอน