เรียนรู้

ถ้าผมต้องเกิดมาในยุคที่ข้อมูลล้นทะลัก และมีอุปกรณ์พกพาที่เชื่อมต่อกับโลกออนไลน์ตลอดเวลาแบบตอนนี้

ผมอาจไม่มีประสบการณ์ที่ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองจริงๆ


ซึ่งคงเป็นโชคดีอย่างนึงที่ผมเกิดและเติบโตในยุคก่อน ตอนที่ยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ ยังมีโทรเลข และยังเขียนจดหมายหากัน

มันทำให้ผมได้เรียนรู้ช่วงเวลาของความคิดถึง ความสุขของการรอคอย ความสงบที่ได้อยู่กับตัวเอง

และโชคดีชั้นที่ 2 คือการที่ผมได้ทำสารคดีธรรมชาติอยู่ 5 ปี ได้เข้าไปอยู่ในป่า นั่งอยู่ในบังไพรคนเดียว ผ่านค่ำคืนและรุ่งเช้า ตัดการเชื่อมต่อกับสังคมมนุษย์ เหลือเพียงตัวเองกับธรรมชาติรอบตัว

ช่วงแรกยังมีความกลัวในความมืดของป่า ยังมีความเหงาเพราะความเดียวดาย

จนวันนึงจึงเริ่มเป็นส่วนหนึ่งกับความมืดนั้น ไม่ต้องพะวงกับตัวเอง ก็ไม่มีตัวเราให้เหงา

...มีแต่ช่วงเวลาขณะนั้น...

หลายปีผ่านไปผมได้เข้าใจบางอย่างเพิ่มขึ้น

บางอย่างที่ว่า เราไม่จำเป็นต้องวิ่งเร็วตลอดเวลา
และเราเป็นคนกำหนดจังหวะชีวิตของตัวเราเองได้

บางอย่างที่ว่า เราไม่จำเป็นต้องรู้ไปทุกอย่าง
สิ่งที่เราต้องรู้มีเพียง
1.รู้ว่าเราไม่รู้อะไร (จะทำให้เรารู้ว่า เราควรรู้อะไร)
2.รู้ว่าจะหาความรู้นั้นอย่างไร

และแน่นอน ในวันนี้ผมก็ยังไม่รู้คำตอบสุดท้ายนั้น

แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็ทำให้ผมรู้ว่าจะใช้ชีวิตเล็กๆ นี้ ให้ผ่านวันคืนไปได้อย่างไร...

เวลาสุขก็อย่าให้นานนัก เวลาทุกข์ก็อย่าให้หนักเกิน

หายใจให้ดี และอยู่กับขณะนี้ให้มาก