ช่วงที่ผ่านมา ผมได้ถ่ายงานเวิร์กช็อปสำหรับนักศึกษา และมีทีมงานที่เป็นนักศึกษาจบใหม่
...ทำให้นึกถึงตัวเองในวัยนั้น...
ตอนเป็นนักศึกษาจำได้ว่าเป็นวัยแห่งการตกหลุมรัก
ตกหลุมรักผู้คน ตกหลุมรักเรื่องราว มีเพื่อนที่รักและผูกพันกัน
ได้พบเจอเรื่องราวทั้งสุขสม และระทมทุกข์
หลายเรืองราวยังส่งผ่านต่อมาถึงชีวิตในปัจจุบัน (โดยเฉพาะเรื่องภาพยนตร์)
หากเปรียบชีวิตเป็นการวาดภาพ
ชีวิตที่ผ่านมาคงเหมือนการร่างเส้น
เส้นแล้วเส้นเล่าซ้อนทับกัน พอมองเห็นเค้าลาง แต่ยังไม่คมชัด
ยังต้องใช้เวลา และออกแรงกดเพื่อเพิ่มน้ำหนักให้เส้นมีความชัดเจน
สมัยนั้นที่ยังวาดภาพอยู่ ผมชอบขั้นตอนการร่างเส้นที่สุด
หลายครั้งที่ผมสเก็ตช์รูป แล้วก็หยุดไว้แค่นั้น
ทำให้มันไม่เสร็จสมบูรณ์ มันจึงเหลือความเป็นไปได้อยู่
และความเป็นไปได้นั่นเองที่ทำให้อยากวาดภาพขึ้นอีก
วัยนักศึกษาก็เหมือนภาพร่างที่เริ่มมองเห็นเค้าลาง
ยังไม่เป็นภาพที่คมชัดสมบูรณ์
และนั่นทำให้มีความเป็นไปได้รออยู่เสมอ
ยังมีพรุ่งนี้ที่เราไม่รู้รออยู่
และถ้าในความไม่รู้นั้นทำให้อยากรู้
เราก็คงจะก้าวเดินต่อไป
ความรักต่อเรื่องราวในวัยนั้น ทำให้ผมก้าวเดินมาจนวันนี้
ยังคงร่างเส้นวาดชีวิต แม้จะยังไม่คมชัด
แต่ก็มีความสุขและสนุกกับมัน
เพราะไม่ว่าภาพชีวิตนั้นจะออกมาเป็นอย่างไร
เราก็เป็นคนวาดมันเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น