นึกถึงประโยคจากหนังไทยเรื่อง "ข้างหลังภาพ" ที่ว่า
"ฉันตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน แต่ฉันก็อิ่มใจว่า ฉันมีคนที่ฉันรัก" ขึ้นมาทันที
ใน La La Land ซีนจบที่พระเอกเริ่มเล่นเปียโนนี่ทำเอาน้ำตาแทบไหล
แววตาที่พระเอกกับนางเอกมองกันก่อนจบ บอกเล่าความรู้สึกภายในใจของทั้งคู่ได้หมดสิ้น
วันคืนที่ผ่านมาที่ทำให้พระเอกมาอยู่ตรงนี้...และวันคืนหลังจากนี้...
เราทุกคนอาจเคยตกหลุมรัก แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้อยู่กับความรักนั้น
และอาจเพราะเราได้เคยอยู่กับความรัก ในวันที่ต้องก้าวต่อไปเพียงลำพัง เราจึงมีกำลังมากพอจะก้าวไป
เมื่อย้อนนึกถึงความรักครั้งก่อนๆ ที่เคยผ่านมา มีแต่ภาพความทรงจำดีๆ ให้นึกถึง
เป็นชิ้นส่วนสำคัญที่ก่อร่างให้เราเป็นเราในวันนี้
เคยคิดว่ามนุษย์เป็นเหมือนหนังสือมีชีวิต ที่บรรจุเรื่องราวมากมายไว้ข้างในตัวเอง
อาจรอให้ใครสักคนเข้ามาเปิดอ่าน ได้อ่านไปจนจบ และหลงรักในเรื่องราวนั้น
มันยากตรงที่จะเจอคนที่หลงรักในเรื่องราวของเราจริงๆ
ต้องให้คนมาอ่านมากแค่ไหน บางครั้งหนังสืออาจพังไปเสียก่อน
แต่หากห่อหุ้มหนังสือนั้นไว้ ก็ยากที่จะมีใครได้อ่าน
บางครั้งหนังสือหลายเล่มก็บอกเล่าตัวมันเอง โดยที่ไม่ต้องรอให้ใครมาอ่าน
อาจเพราะทุกคนต่างปรารถนาความรัก และความรักยังคงมีแง่งามให้มองเห็นอยู่เสมอ
แม้เราจะไม่ได้รับความรัก แต่เรายังคงชมชอบบรรยากาศแห่งการตกหลุมรัก
-โกวเล้ง ไม่ได้กล่าวไว้-
ปล.ทั้ง La La Land (2016) และ Whiplash (2014) ผมลุกขึ้นยืนตบมือหลังดูจบโดยมิได้นัดหมายทั้งสองเรื่อง (ดูที่บ้านอ่ะนะ) ผู้กำกับคนนี้เก่งจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น