ก่อนไปดูสารคดีจากประเทศฝรั่งเศสเรื่อง "Faces Places" (2017)
ผมไม่ได้รู้ข้อมูลอะไรมาก เห็นตัวอย่างแล้วอยากดูก็เลยไปดู
แต่พอหนังฉาย แค่เห็นไตเติลเปิดก็ชอบละ
มันสื่ออารมณ์ของหนัง และตัวตนของผู้กำกับทั้ง 2 คนซึ่งเป็นตัวดำเนินเรื่องได้ดีเลย
เป็นสารคดีที่เล่าเรื่องได้สนุกกว่าภาพยนตร์หลายๆ เรื่อง
มีมุมมองที่ทันสมัย เปี่ยมอารมณ์ขัน
ถ่ายภาพสวย ใช้การเคลื่อนกล้องเพื่อโน้มนำอารมณ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ตอนที่ดูนี่ลืมไปเลยว่าเป็นสารคดี
คุณยายวาร์ดา วัย 89 ปี และเจอาร์ วัย 33 ปี
เป็น 2 ตัวละครหลักที่พาคนดูไปพบเจอผู้คนในที่ต่างๆ
ระหว่างนั้นก็มีบทสนทนาที่สนุกน่าติดตามและได้ข้อคิดจากทั้ง 2 คน
เป็นตัวหล่อเลี้ยงเรื่องราวอีกที
สิ่งที่งดงามที่สุดของสารคดีเรื่องนี้คือ
ตัวตนและมุมมองของทั้ง 2 คน
ท่าทีที่ทั้ง 2 คนแสดงต่อกันช่างน่ารักและสวยงาม ดูแล้วก็อมยิ้มไปด้วยหลายซีน
งานศิลปะที่ทั้ง 2 คนไปทำในที่ต่างๆ สร้างผลกระทบทางความรู้สึกต่อผู้คนในที่นั้นๆ ได้อย่างมาก
เป็นการมอบสิ่งดีๆ ให้ผู้คน และพวกเค้าก็ได้รับความรู้สึกดีๆ จากผู้คนตอบแทนกลับมาเช่นกัน
ในระหว่างนั้นคุณยายวาร์ดา ก็เปิดภาพในอดีต
บอกเล่าความทรงจำที่อัดแน่นด้วยความรู้สึก
จนเกิดซีน เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป ที่เรียบง่ายชัดเจนน่าจดจำ
ตลอดระยะเวลา 1 ชั่วโมงครึ่ง เราได้เห็นความงดงามของโลกและผู้คนผ่านมุมมองของ 2 ผู้กำกับ
มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าทำไมถึงหลงรักภาพยนตร์มาจนถึงวันนี้
ช่วงเวลาดีๆ และเรื่องราวที่น่าประทับใจแบบนี้เอง ที่คอยหล่อเลี้ยงความคิดและจิตใจเรื่อยมา
แม้หนังจะจบไปแล้ว แต่สิ่งดีๆ ยังคงดำเนินอยู่ในความคิดและความทรงจำของเรา
บางครั้งอาจช่วยเยียวยาจิตใจ
บางครั้งอาจช่วยชี้นำหนทาง
หรือบางครั้งอาจเติบโตขึ้นจนผสานรวมกับตัวตนของเรา
และในขณะที่นั่งดู มันทำให้ผมรู้สึกขอบคุณและดีใจที่ได้ดูหนังเรื่องนี้ ^_^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น