วันศุกร์ที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2567

กวางผาขี้กลัว

 ตอนเช้าตรู่ขณะที่แสงอาทิตย์ยังทาทับไม่ทั่วฟ้า 

มีกวางผาหนุ่มตัวหนึ่งกระโดดไปตามหน้าผาหินที่สูงจากระดับน้ำทะเลมากกว่า 2,000 เมตร

เป็นความชันที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดวิ่งขึ้นไปได้

แต่มันกระโดดขึ้นไปได้อย่างคล่องแคล่วจนมาถึงยอดสุดของหน้าผา

ณ ที่แห่งนี้นอกจากท้องฟ้า ก็ไม่มีสิ่งใดที่สูงกว่าจุดที่มันยืนอีกแล้ว

มันก้มมองวิวสุดสายตาเบื้องหน้า แล้วหวนนึกถึงช่วงเวลาในอดีต ที่มันไม่เคยคิดว่าจะได้มายืนตรงนี้

ในตอนเด็กมันเป็นกวางผาน้อยขี้กลัวที่มักโดนพ่อดุอยู่เป็นประจำ

มันที่เกิดมาเป็นกวางผาแต่กลับกลัวความสูง นับเป็นอุปสรรคที่ใหญ่มาก

ทุกครั้งที่มันต้องกระโดดไปบนหน้าผาหินที่สูงชัน มันทำได้แต่ยืนขาสั่นอยู่ตรงนั้น

ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็ไม่สามารถกระโดดขึ้นไปอีกได้

พ่อมันใช้ทุกวิธีในการสอน ทั้งไม่อ่อนไม้แข็ง แต่ก็ไม่เป็นผล

มันได้แต่หลับตาแล้วตะโกนว่า "กลัว" ซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น

จนทำให้พ่อมันสงสัยและกระโดดขึ้นไปหามัน

เพื่อจะถามว่าความกลัวอยู่ตรงไหน หน้าตาเป็นอย่างไร

พ่อมันมายืนข้าง ๆ มันด้วยความสงบ แต่มันก็ยังคงหลับตาปี๋

"ความกลัวมันเป็นยังไง" พ่อถาม

"ผมไม่รู้ แต่ผมกลัว" ลูกตอบ

"งั้นพอกลัวแล้วเป็นยังไง" พ่อถามต่อ

"ผมขยับไม่ได้"

"ทำไมขยับไม่ได้"

"ขามันสั่น"

"แล้วใจเป็นยังไง"

"ใจก็สั่น"

"ลมหายใจเป็นยังไง"

"หายใจไม่ค่อยออกครับ"

พ่อมันเอาหน้าผากมาแตะมัน

"ดีขึ้นมั้ย"

สัมผัสของพ่อทำให้มันมีสติและมองเห็นตัวเองมากขึ้น

"ครับ" มันตอบ

"หายใจเข้าออกช้า ๆ" พ่อพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่อ่อนโยน

ลูกทำตามที่พ่อบอก จังหวะหายใจก็ค่อย ๆ ดีขึ้น

"ลองลืมตาดูสิ"

มันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าพ่อที่มองมันด้วยความห่วงใย ทำให้มันผ่อนคลายลง

"ลองดูสิว่าขายังสั่นอยู่มั้ย"

มันก้มมองดูขาตัวเองที่ไม่ค่อยสั่นแล้ว

"ตอนนี้ไม่สั่นแล้วครับ"

"ลองขยับขาดูสิ"

มันลองขยับขาตามที่พ่อบอกก็ขยับได้ดีขึ้น

พ่อให้มันมาดูกายใจเพื่อให้เห็นความกลัว

พอมันเห็นความกลัวก็หายไป

นี่เป็นครั้งแรกที่มันยืนบนหน้าผาแล้วกล้าลืมตามองรอบ ๆ 

มันเป็นวิวที่สวยงาม ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเลย

หลังจากวันนั้นมันก็ค่อย ๆ กระโดดตามพ่อขึ้นไปยังยอดภูเขาหินปูนลูกนี้ได้

จนถึงวันที่มันเป็นกวางผาหนุ่มมันจึงแยกออกมาอยู่ตามลำพัง

และทุกครั้งที่มันขึ้นมามองวิวสุดสายตานี้ มันก็จะนึกถึงคำสอนของพ่อ

ซึ่งมันก็หวังว่าจะได้ส่งต่อคำสอนนี้ให้ลูกมันต่อไป

...แต่ตอนนี้ต้องหาแม่ของลูกให้ได้ก่อน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น