...การต้องนอนเปลในป่า
ท่ามกลางสายฝน อาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด…
วันที่ 14-22 มี.ค. 2554 ที่ยอดเขาเขียว
ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง เรามาที่นี่เพื่อเฝ้าถ่ายภาพนกเงือกคอแดง ขณะป้อนอาหารตัวเมียในโพรงรัง
ที่พักของเราอยู่ใกล้น้ำตกเล็กๆ ภายใต้การดูแลของเจ้าหน้าที่และนักวิจัย
ตอนเช้ามืดของแต่ละวันทีมกล้องต้องเดินขึ้นไปนั่งในซุ้มบังไพรที่เตรียมไว้
เพื่อรอถ่ายภาพนกเงือกคอแดงตัวผู้ ซึ่งจะคาบอาหารมาป้อนตัวเมีย
ส่วนผมก็อยู่ที่แคมป์กับน้องในทีมอีกคน
คอยเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น
ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้อยู่เฝ้าแคมป์โดยไม่ต้องไปไหนหรือทำอะไร
จริงๆ จะเดินไปไหนก็ได้ แต่กลัวกลับมาไม่ถูก เลยอยู่ที่แคมป์นี่แหละ เพราะธรรมดาเดินตามทางด่านก็หลงประจำอยู่แล้ว
ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ผมได้ใช้เวลาอยู่กับ
“โลก” จริงๆ เป็นครั้งแรก
จุดที่พักไม่ค่อยมีพื้นที่ราบ
จึงต้องขึงเปลนอน คืนแรกก็เจอฝนตก และตกติดต่อกันไปอีก 3 วัน
ผมขึงเปลไม่ดีเลยมีน้ำไหลมาตามเชือก เปียกทั้งเปลและถุงนอน ถึงจะเปียกไม่มาก
แต่ก็ทำให้ต้องนอนหลับๆ ตื่นๆ ไปหลายคืน กว่าทั้งเปลและถุงนอนจะแห้ง
แต่แม้จะต้องเจอสภาพแบบนั้น สิ่งที่ได้กลับมาก็คุ้มค่า
โดยเฉพาะหลังจากฝนหยุดตกแล้ว
ได้ตื่นขึ้นตามแสงแดดยามเช้า
หุงข้าวด้วยฟืนที่หาเก็บรอบๆ ที่พัก ทำอาหารกินเอง แล้วดวงอาทิตย์ก็ลาลับไป
ไม่ต้องโทรศัพท์ ไม่ต้องเช็คอีเมล
(อยู่ในจุดที่ไม่มีสัญญาณใดๆ ทั้งสิ้น) ไม่ต้องวุ่นวายกับเรื่องต่างๆ …มีแค่ที่นี่
ตรงนี้
พอชีวิตไม่มีอะไรให้ต้องวิ่งตาม
(อย่างพวกข้อมูลข่าวสารและอื่นๆ) ใจของเราก็ไม่ต้องวุ่น
ในที่สุดมันก็หยุดอยู่กับที่ อยู่กับเรา ใจเราได้อยู่กับเรา
และตัวเราก็กลืนไปกับธรรมชาติ ...หายไป
มีแต่ความเคลื่อนไหว
ที่ไหลไปตามวัฏจักร ตามเช้า ตามค่ำ ในที่สุดก็ถึงวันสุดท้าย
วันที่ต้องเดินทางลงจากที่ตั้งแคมป์
เพื่อกลับบ้าน (หมายถึงที่พักในกรุงเทพฯ) แม้จะรู้สึกดีใจที่ได้กลับ
แต่ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยมีก็ได้เกิดขึ้น ทำให้มองเห็น “บ้าน” ที่ไม่เคยมี
ที่พักที่จะได้พักจริงๆ ไม่ใช่ข้างนอก แต่เป็นข้างใน
ได้แต่หวังว่าสักวันคงได้ไปถึงจุดนั้น
...วันที่ข้างนอกกับข้างในเป็นที่เดียวกัน...
ปล.
พอกลับมากรุงเทพฯ ไปเดินเล่นในงานมอเตอร์โชว์ 2011 เจอกองทัพพริตตี้เข้าไป
จิตก็กระเจิดกระเจิงกระจัดกระจาย กว่าจะตามกลับมาได้หมด
ก็คงเป็นการออกกองถ่ายในธรรมชาติครั้งถัดไป...เฮ้อ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น