"แกดูอีช้างพวกนี้สิ เดินไปที่ไหนก็สร้างความเสียหายไปทั่ว ต้นไม้หักพังเป็นแถบ" ตั๊กแตนบ่น
"นั่นสิ แล้วพวกมันก็ขยันเดินด้วยนะ วันนึงเดินตั้งหลายกิโลเมตร ชั้นเองก็เกือบโดนเหยียบไปหลายทีแล้ว" แมลงเต่าทองร่วมวงนินทาด้วย
"แล้วพวกมันก็หน้าด้านหน้าทน เดินไม่สนที่เค้าถิ่นใคร อยากไปตรงไหนก็ไป พวกเราแมลงตัวเล็ก ๆ ก็ทำได้แค่คอยหลบคอยหลีก" ตั๊กแตนระบายความอัดอั้น
"บางครั้งชั้นนอนหลับอยู่บนกอหญ้า พวกมันก็พ่นน้ำเล่นใส่กันจนเปียกเฉอะแฉะไปหมด ชั้นนี่บินหนีแทบไม่ทัน" แมลงเต่าทองเผยนาทีชีวิต
ตั๊กแตนกับเต่าทองเกาะอยู่แถวกอหญ้าข้างทางที่โขลงช้างเดินผ่าน พอเห็นช้างเดินผ่านไปก็เริ่มต้นนินทาช้างโขลงนั้นอย่างเมามัน
ช้างสาวน้อยที่เดินรั้งท้ายได้ยินพวกแมลงนินทาก็รู้สึกโมโหแล้วอยากเดินกลับไปเหยียบให้บี้แบน จึงถามช้างจ่าฝูงว่า
"ป้าค่ะ หนูขอเดินกลับไปเหยียบพวกแมลงที่มันนินทาเราได้มั้ยค่ะ"
ช้างแม่แปรกที่เป็นจ่าฝูงก็ตอบกลับมา
"จะทำอย่างนั้นไปทำไมละจ๊ะ จะว่าไปเค้าก็พูดถูกในมุมมองของเค้า
แล้วถ้าเราไม่ชอบใจเราก็ไม่ต้องเก็บมาก็ได้นี่
เหมือนเวลาที่เราเดินผ่านป่ารก ๆ กิ่งไม้ต่าง ๆ ก็หักหล่นลงมาใช่มั้ย"
ช้างสาวน้อยพยักหน้าตอบ "ใช่ค่ะ"
ช้างแม่แปรกเลยพูดต่อ
"พวกเราก็เดินผ่านกิ่งไม้หักพวกนั้น ไม่เคยพกแบกไปด้วยใช่มั้ย"
"ก็ใช่ค่ะ" ช้างสาวน้อยตอบ
"ก็นั่นแหละ ถ้าเราไม่แบกกลับมา กิ่งไม้แห้งพวกนั้นก็จะกองอยู่ตรงนั้น
เหมือนกับคำนินทานั่นแหละ ถ้าเราไม่รับมา มันก็จะกลับไปหาคนที่พูดนั่นเอง
เราไม่ต้องแย่งเค้ามาหรอกเนาะ ให้เค้าเก็บไว้เถอะ" ช้างแม่แปรกพูดเตือนสติ
ช้างสาวน้อยหัวเราะคิกคัก "ดีเลยค่ะ หนูไม่ไปแย่งคำนินทาเค้ามาละ ให้เค้าเก็บไว้เองเลย ฮิฮิ"
จากนั้นช้างแม่แปรกก็พูดอธิบายต่อ
"แต่จริง ๆ แล้วการที่ช้างตัวใหญ่ ๆ อย่างพวกเรา เดินผ่านป่ารก ๆ จนเกิดเป็นทางเดินขึ้นมา
มันช่วยให้สัตว์กินพืชที่ตัวเล็กกว่าเราสามารถใช้เส้นทางนี้ในการหาอาหารกินได้อีกด้วย
พวกเราก็เหมือนทำหน้าที่บุกเบิกเส้นทางให้สัตว์ตัวอื่น ๆ ในป่าไปในตัวนั่นเอง"
ช้างสาวน้อยได้ฟังก็ตาลุกวาวด้วยความภูมิใจ
"ดีเลยค่ะ พวกเราเป็นช้างผู้สร้างเส้นทางให้สัตว์ในป่า เย้!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น