หมีอดทน

 หมีควายวัยรุ่น วิ่งกระเสือกกระสนกลับมาหาแม่ กรีดร้องฟูมฟายว่าจะกลับไปแก้แค้นผึ้งรังนั้นที่ทำร้ายมัน

แม่หมีถามไถ่จนได้ความว่า หมีควายวัยรุ่นอยากกินน้ำผึ้งเลยปีนขึ้นไปเขย่ารังผึ้ง จนถูกผึ้งต่อยที่ตาข้างซ้าย เจ็บปวดทรมานมาก

แม่หมีเลยบอกมันว่า 

"หมีอย่างพวกเราชอบกินน้ำผึ้งที่สุด แต่รังผึ้งก็เป็นบ้านของผึ้ง พวกเค้าถึงต้องปกป้องด้วยชีวิต

รู้ไหมว่าเมื่อผึ้งปล่อยเหล็กในออกมาก็จะต้องตาย

เจ้าบาดเจ็บที่ตา แต่ผึ้งแลกมาด้วยชีวิตเลยนะ ...ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่าย

เจ้ายังอ่อนประสบการณ์ แต่อยากไปเก็บรังผึ้ง ผลจึงเป็นแบบนี้

เจ้าต้องรู้จักอดทนต่อความเจ็บปวด และรู้จักข่มใจต่อความอยาก หากประเมินแล้วว่ายังไม่พร้อมก็ต้องอดทนรอ

เมื่อเจ้ารู้จักอดทนต่อความเจ็บปวดได้แล้ว แม่จะพาเจ้าไปเก็บรังผึ้ง"

หมีควายวัยรุ่นจำต้องอดทนต่อความเจ็บปวดที่ดวงตาข้างซ้าย ความเจ็บปวดทำให้มันแทบไม่ได้นอน 

แม่หมีแม้จะสงสารแต่ก็ต้องข่มใจไว้ เพื่อให้ลูกรู้จักอดทนต่อความเจ็บปวดได้

พอผ่านไปได้ 3 วัน ความเจ็บปวดที่ดวงตาข้างซ้ายของหมีควายวัยรุ่นก็ทุเลา

เมื่อแม่หมีเห็นว่าลูกชายอดทนต่อความเจ็บปวดได้แล้ว ก็ให้มันพาไปหารังผึ้งรังนั้น

หมีควายวัยรุ่นพาแม่หมีไปที่รังผึ้ง ด้วยท่าาทางที่สงบและสุขุมขึ้นกว่าเมื่อก่อน

พอใกล้จะถึง มันก็ชี้ให้แม่หมีดูรังผึ้งที่อยู่บนต้นไม้นั้น

แม่หมีมองไปที่รังผึ้ง แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปหา

พอถึงโคนต้นไม้ก็ปีนขึ้นไปที่รังผึ้งด้วยความระมัดระวัง

ก่อนที่ผึ้งทั้งรังจะรู้ตัว แม่หมีก็ใช้กงเล็บปาดเข้าไปที่ส่วนหัวรังให้หลุดลงมา แล้วรีบปีนลงจากต้นไม้

หมีควายวัยรุ่นรีบวิ่งเข้ามาเก็บส่วนหัวรังที่หล่นอยู่ ซึ่งเต็มไปด้วยน้ำผึ้ง

มันรีบเอาเข้าปากแล้วเคี้ยวทันที

แม่หมีมองมันกินรังผึ้งอย่างเอ็นดู

หมีควายวัยรุ่นถามแม่ว่า 

"ทำไมถึงตัดออกมาแค่ส่วนหัวรังที่มีน้ำผึ้งละ ทิ้งส่วนโคนรังไว้บนต้นไม้ทำไม"

แม่หมีตอบว่า 

"ถ้าเรารู้จักเสียสละทิ้งส่วนโคนรังที่เป็นที่อยู่ของตัวอ่อนผึ้งไว้ ผึ้งก็จะสามารถต่อเติมรังขึ้นมาใหม่ได้

ตัวอ่อนก็จะเติบโตเป็นผึ้งงาน ช่วยหาน้ำผึ้งและสร้างรังต่อไป หมีอย่างเราก็จะสามารถมาเก็บน้ำผึ้งได้อีก"

หมีควายวัยรุ่นที่ดูจะไม่สนใจกับคำตอบนัก แต่ก็ยังพยักหน้างึก ๆ เพราะกำลังเพลิดเพลินกับรังผึ้งที่ชุ่มไปด้วยน้ำผึ้งอยู่เต็มปาก